يكى از خصوصيات قيام حسين بن على عليه السلام و از پيامهاى عاشورا اين است

كه آن حضرت على رغم قلت ياران و كثرت دشمنانش كه بايد طبق محاسبات ظاهرى

به هر نحو ممكن ، اصحاب و ياران خويش را براى كمك و ياريش دعوت و تشويق و

در صورت نياز از جايگاه ولايت و امامت ، آنان را مجبور و ملزم نمايد، ولى برخلاف اين روش ،

آن حضرت در موارد مختلف ، گاهى به طور عموم و گاهى به طور خصوص ،

به آن اجازه انتخاب كارزار يا تر...

((و من به همه شما اجازه دادم به وطنهاى خود برگرديد، همه شما آزاد هستيد و

من بيعتى در گردن شما ندارم ، اينك شب فرا رسيده ، تاريكى آن را مركب خويش قرار دهيد

و هر يك از شما دست يكى از اهل بيت مرا بگيريد و به سوى شهر و ديار خود متفرق شويد )).

امام عليه السلام نزديك غروب تاسوعا يا پس از نماز مغرب شب عاشورا،

خطاب به اهل بيت و اصحاب خود، خطبه اى ايراد فرمود، در آن خطبه ضمن

سپاسگذارى از همه آنان خبر شهادت خويش را كه در كربلا واقع خواهد شد، ا

ز زبان رسول خدا صل الله عليه و آله وسلم نقل فرمود و اين جمله را هم اضافه نمود كه

اينك زمان اين شهادت فرا رسيده است ، سپس به تمام اهل بيت و يارانش ‍ فرمود شما

در رفتن و نجات جان خويشتن آزاد هستيد. و جمله ياد شده از فرازهاى همين خطبه است :

3 - حسبكم من القتل بمسلم ، اذهبوا قد اذنت لكم .(102)

((فرزندان عقيل ! كشته شدن مسلم بن عقيل براى (خانواده ) شما بس است ،

من شما را مرخص كردم از اين منطقه بيرون برويد )).

امام عليه السلام در سخنرانى شب عاشورا (در فراز قبل اشاره گرديد)

پس از اجازه مرخصى عمومى و پس از شنيدن پاسخ ياران خويش كه

دليل وفادارى و ايمان ثابت آنان بود،

متوجه فرزندان عقيل گرديد و آنان را بالخصوص مورد خطاب قرار داد كه :

((حسبكم من القتل بمسلم ، اذهبوا قد اذنت ك آن را داده و حتى نزديكترين

اهل بيت خويش را نيز در اين انتخاب نمودن مسير دلخواه و مورد نظرشان ، مخير نموده است .

اين اصل اساسى است در ميان قيامهاى ظاهرى و معنوى و يك فرق بارزى است كه

پيشوايان و رهبران غير واقعى متمايز مى سازد؛ چون اين نوع رهبران ،

معمولا براى جلب و مساعدت ديگران ، به هر حيله و تزوير متمسك مى گردند

و براى به دست آوردن پيروزى ، از توسل به هيچ عمل خلاف و غير انسانى ، امتناع نمى ورزند.